yeni hayat

bir gün, bir sabah uyanınca insan aniden farklı duygularla dolduğunu duyumsar. sevdiğin birine kızgınlık, alakasız birine anlayış, olmadık birine sevgi, hak eden birine de güven gibi.
hiçbir şeyden emin olamayacağını anlarsın, senden beş bin yıl önce yaşamış, o zamanın koşullarında tek gerçeği kendi bildikleri sanan insanlara gülümserken, senden bin yıl sonra sana gülümseyecek olanlara cesaret verirsin.

hayat değişim, dönüşüm... dışındaysan yoksun.

kendime en çok kızdığım konulardan biri sabırsız ve (her zaman değilse de) toleranssız olmamdır. kimi zaman aynı fikri paylaşmadığım insanlara acımayla karışık bir anlayış sunarken, onların da var oluş çabası içindeki herhangi birinden farkı olmadığını düşünürken hemen ertesinde olmadık birine içimde tepki besleyebiliyorum. halbuki yok ki onun da diğerinden farkı.

dünyamız aynen biz faniler gibi bir değişim yaşıyor, her yer kaynayan kazan adeta.
komşu ülkeler ve uzak diyarlar, her yer kargaşa içinde, kaos hepsinde. kaos ve teos birleşince hani kozmos olurdu? nerede yeni kozmoslar? aksine mevcut yegane kozmosumuzu da tehlike içine sürüyoruz. herkesin aynı olduğunu, hepimizin damarlarında akan kanın (grupların aksine) aynı renkte olduğunu anlamak, birbirimizi anlamaya çalışmak, sevmek bu kadar mı zor? evet zor... neden biliyor musunuz, çünkü insan kendisini hep daha temiz, daha akıllı, daha iyi, daha güzel, daha üstün görüyor. işte bir ağacın, bir dalın aksine bizim bütünleşememe sebebimiz bu. siz hiç bir yaprağın kendini diğer yapraktan daha üstün gördüğüne şahit oldunuz mu?

bugün tramvaya bindim ve tramvaydaki herkes kokuyor gibi geldi bana, kabinler ürik asit gazı içinde idi, inanın. sebebini bilmiyorum. nasıl olduğunu anlamak da istemiyorum. birden kendimi virüslerin arasına bırakılmış steril  hücre gibi hissettim. hemen akabinde kendimden utandım, o kokular sadece bana gelmiyordu, öyleyse tek iğrenme duyguları içinde olan neden bendim? diğer insanlar normal şekilde otururken, neden ben koltuğa mümkün mertebe en az yüzey alanımla temas etmeye çalışıyordum?

utanıyorum kendimden, elimde değil, insan olduğumu, herhangi bir insandan farklı olduğumu düşündüğüm için de utanıyorum.

affet beni insanlık. yarın yeni bir hayata başlamaya ve herhangi biri olmaya çalışacağım. üstüne düşen vazifeleri layıkıyla yapmaya çalışan, herkese eşit davranan ve eşit sevmeye çalışan birisi olacağıma, iradem olduğunu unutmayacağıma şerefim ve namusum üzerine ant içerim.

en derin sevgilerimle
keremo's mum