bu haftasonu bir-iki saatimi gerçekten nefret ettiğim iki kişiyi affetmek üzere meditasyon yapmaya ayırmıştım. her şey güzel başladı. kendimi olaya kanalize ettim, telkine başladım. derken sıra visualizing kısmına geldi, o kişileri gözümün önüne getirip, onlarla ilgili duygularımı söylemek, affetmek, sevgi ve merhamet gösterme kısmı yani. aman tanrım, sanki buna bilinçli olarak karar veren kişi ben değilmişim gibi, birden gözümün önüne geldiklerinde onlara bakamadan seansı bitirdim. hayalimde bile yüzlerine bakmaya tahammülüm olmayan insanları nasıl affedeceğim? içimde onlara karşı bu kertede nefret beslememe sebep de yok aslında. dünyanın en büyük kötülüğünü yapmış değiller. tamam tahammül edilmez, densiz ve aşırı bencil oldukları pek çok kişi tarafından tescil edilmiş dahi olsa, bu denli nefret biriktirmem sadece bana ağırlık oluyor.
o sebeple bu pazartesiden itibaren, şimdiye kadar güttüğüm aşırı ignore etme politikasından vaz geçiyorum. kendimi, hedefinde onlar olmayan bir hayata layık görüyor, nefret yerine güzel duygular besleyebileceğimi biliyorum. illa onlara karşı güzel duygular beslemek zorunda değilim. onlar için beslediğim duygular yerine, örneğin kediler için güzel hisler biriktirsem, daha faydalı bir davranış olmaz mı?
tiplere bakar mısınız? yahu bunun bizimle ne alakası var diyorlar. sizinle alakası var şekerler, her şey sizinle alakalı. en sıkkın olduğumuz anlarda neşelenmemize siz yardım etmiyor musunuz? bal gibi alakası var işte...
bu aralar epey kendi kendime zaman geçirebildim. kimi zaman üst üste yapılacak şeyler birikir ve bir türlü sakin zamanlarınız olmaz ya, işte bu aralar bende epey bir tersi durum oldu. sıkıldığım şeyleri bir kez daha gözden geçirdim, elimine etmek durumundayım bunları hayatımdan. ilk fırsatta...
and then i have to start walking in the peaceful gardens of my mind...
görüşmek üzere... haiku şiiriyle selamlarım sizi
it's cold - and i wait
for someone to shelter me
and take from here.
