bu sabah neşeli bir giriş yapmak isterdim, okuduklarımız, duyup yaşadıklarımız buna müsaade etmiyor. kendimi bir karınca olarak görmek istiyorum, olup bitenden etkilenmeden yoluna, çalışmasına devam eden. aslında öyle değil miyiz? ne farkımız var? her durumda yoluna devam etmeli insan. en son insan dünyadan göçene kadar.
aklıma gelen şeyleri hayata geçirmeye çalışıyorum, görünmez bir el beni tutuyor. içimdeki kahraman çıkmalı ve kendi hayatımı, keremo'nun hayatını yoluna sokmalı. herkesin kahramanı kendinde, öyleyse bana bunu yaptırmayan ne? korku? sanmam. tembellik? o da değil. cesaret eksikliği, özgüven eksikliği... olabilir. özgüven de etrafa güven de tükendi bende.
umarım bir ışık gelir, kendimi toparlamama yardım eder, kahramanımla beraber.
sevgiler...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder