girişte bahsettiğim konu sevimli, optimist bir yazı geleceği fikrini vermesin. tersine hayatın ne kadar sert, bulunduğumuz çağın ne zorlu olduğundan bahsedeceğim. insanlar herşeyden, yaşamdan bile kolayca vazgeçebiliyorlar. umut kaybolmuş, körler ülkesinde tek gözlü kral.
bir tür mahşer zamanı yaşanıyor, kaygı içinde herkes, kendi paçasını kurtarmaya çalışıyor. kaotik düşünce tarzı hakim.
oysa ne kolayca içi aydınlanıverir insanın, küçük bir kıvılcım yeter görkemli bir ateş yakmaya. ussal yetilerimizle doğru yolu bulabiliriz. buddha'nın sekizli yol haritasından ne çok istifade edebiliriz. kimsenin dinden çıkması, kendini oraya buraya atması gerekmez. veri zaten mevcut yeryüzünde, takip etmemiz yeterli. beyin kıvrımlarımızı daha işe yarar şeylerle doldursak, hayat bayram olsa. hayat bayram olsa derken, her gün eğlenelim, coşalım düşüncesi değil kastettiğim. lakin daha iyi bir dünya mümkün. mümkün dünyaların en iyisi - leibniz.
şu sıralar huzur bulmak için olmak istediğim lokasyon aşağıda ilginize sunulur... sevgiyle kalın
şimdi de evrendeki en harika şey olan çocuklardan bir demetle bu yazıyı sonlandırıyorum...
bangladeşli bir arkadaşımın yeni dünyaya gelmiş minnak prensesi, çok sevimli değil mi?
yakışıklı kuzum benim, in black suit
black suit full view
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder